استشمام «بدون مرز» یک اتفاق زیبا در جشنواره سی و سوم/ آئینه‌ای تمام نما و «استراتژیک» از ایران اسلامی
روز چهارم را می توان روز فروریختن مرزهای تکراری سینمای این روزها دانست؛ روزی که بالاخره کاخ جشنواره در سانس سوم خود فیلمی نسبتا قابل قبول در ژانر انقلاب اسلامی را شاهد بود. فیلمی که با حمایت موسسه شهید آوینی و به کارگردانی امیر حسین عسگری به عنوان یک فیلساز اولی تولید گردید.
بدون مرز اثری است که بر خلاف ظاهر کودک محور خود، در ژانری کاملا غیر کودکانه قابل ملاحظه می باشد؛ اثری سینمایی که بر خلاف دیالوگ خوانی های رایج رادیویی برخی از آثار روشنفکری، اثری است با نگاهی استراتژیک، که بیش از همه از نور و صدا و تصویر بهره گرفته است.
بدون مرز اثری خوب است؛ اثری که کارگردان در آن سمبل ها را شناخته و از المان ها بهره برداری خوبی نموده است؛ اثری که مرزهای جغرافیایی نقشه ها را در پیکره ی یِنگه دنیای کشتی متروک قدیمی رسم و آن را در تصرف پسر فارس زحمت کش جنوبی، در قامت جوانان و نوجوانان تلاشگری که بدون وقفه تولید ثروت می نمایند، ترسیم و سرزمین عقیده ی عرب را به عنوان بخش جدایی طلب از این پهنه متصور است؛ سرزمین و عقیده ای که ابتدا اصرار ویژه ای بر جدایی و تفکیک حدود دارد، اما پس از چندی به سبب استیصال و بیچارگی ظلم ظالمان، شیون و فغان سرداده و با خواهر نوزاد و مادر از دست داده ی خود، تحت نظارت و حمایت مادی و معنوی ایرانی مقاوم، مستحکم و البته حد شناس قرار می گیرد.
بدون مرز ترسیم توانمندی ایرانی در آبادانی محیط پیرامونی خود است؛ ایرانی ای که با فهم و شعور سرشار خود از هر طریق مشروعی برای تولید ثروت بهره برده و هر تهدیدی را به فرصت مبدل می سازد؛ ایرانی حُر و آزاده ای که متکی بر توانمندی های خود، تمامی روش های عمل خود را در حفظ امنیت، تولید ثروت، حفظ ثروت و حتی صید ماهی را بومی ساخته و بدون نیاز به اجنبی، مشی اقتصاد مقاومتی را به گونه ای عملی آموزش می دهد.
بدون مرز ترسیم اقتدار و ظلم ستیزی انسان ایرانی است؛ انسانی که در حفظ شان و کرامت خویش با همان کودک دختر عرب و مُسلحی که پسرگونه لباس بر تن دارد و به حدود او تعرض نموده، بطری آب او را سرقت برده می جنگیده و در تقابل حتی پای او را گاز می گیرد و رسما اعلام می کند که در صورت مشاهده تعرض مشترک دست و پای او را می شکند؛ اما همین انسان در مواجه با درماندگی همان کودک عرب از جان و دل به او یاری رسانده و از هیچ اقدام مادی و معنوی به منظور التیام آلام او مضایقه نمی نماید.
بدون مرز ترسیم بسیار ظریفانه ی مواجهه ی انسان ایرانی با ابر قدرت ها است؛ انسان های عظیم الجثه و متجاوزی که نه به کودک ایرانی، بلکه به حریم کودک عرب ورود نموده و به گونه ای مستکبرانه در دوران عدم حضور کودک ایرانی، به ارعاب اعراب مبادرت می ورزد و این هنگام است که ایرانی با هوشمندی در مقابل کبر و بزرگی سرباز ظالم آمریکایی تمام قامت می ایستد و نه تنها دختر عرب را رهایی می بخشد، بلکه سلطه طلب آمریکایی را به موضع انفعال رسانده و دربند می کشد.
البته کلان نگری دیگر بدون مرز را می توان تفکیک مردم آمریکا از سردمداران مستکبر ایشان دانست؛ تفکیکی که در خلوت سرباز دربند بیان شده و در گام عملی او جهت تسلیم کلت کمری خود به عنوان ناموس هر سرباز ابراز می گردد و موجب می شود تا سرباز آمریکایی بر سر میز مذاکره آید؛ مذاکراتی که در ابتدا با ممانعت و مخالفت دخترک ظلم چشیده ی عرب و ترک کودک ایرانی منجر می شود؛ مذاکراتی که در غایت با احساسی شدن کودک ایرانی و اعتماد او به شرایط و غفلت او از موقعیت همراه می باشد و همین غفلت است که هم معترضان آمریکایی به شرایط ظلم گروهبانان و هم دخترک عرب و خواهر کودک اش را به فنا داده و هست و نیست مادی کودک ایرانی را در نماد جعبه ی مملو از مروارید و یادگاری های کهن اش را ضایع می سازد.
قطع به یقین بدون مرز می توانست خیلی بهتر و حرفه ای تر و دقیق تر از آنچه که هست ساخته شود؛ اما با این همه در مجموع می توان این اثر را سوای جمیع نواقص و ضعف های آن، اثری دانست که کارگردان سینما فهم آن بدون هرگونه ادعا و پُزهای رایج هنری، ساخته و پرداخته و در نهایت بدور از هر هیاهویی تنهای تنهای تنها به جشنواره آوررده است؛ اثری که شاید در تقسیم غنایم سینمای تدبیر و امید، همچون شیار ۱۴۳ سهمی را از آن خود نسازد، اما قطع به یقین با تحسین مخاطبان همراه خواهد بود.
